محدوده‏های زندگی و توانایی انسان هر روز بیش‏تر و بیش‏تر شکسته می‏شود. چیزی که دیروز غیرممکن بود امروز ممکن می‏شود و چیزی که امروز بعید است فردا در دسترس همگان قرار می‏گیرد. اما همگانی که از زندگی فردا برخوردار می‏شوند اندکی از مردم امروز هستند که حقایق آشکارنشده را یافته‏اند و پذیرفته‏اند. و نیز این تجربه‏ها بیانگر حقیقتی دیگر است و هر یک از چنین تجاربی روزنه‏ی جدیدی را بر ما می‏گشاید که از طریق آن می‏توانیم حقیقت انسان را از زاویه‏ی جدیدی ببینیم و یا اگر اهل تجربه باشیم، تجربه کنیم. اما حقیقت انسان. به راستی همه‏ی نشانه ‏ها و وقایع حدّشکن آن را این‏طور بیان می‏کنند: حقیقت انسان نامحدود است. و هر که این حقیقت را دید، به اندازه‏ی نگاهش، به آن پیوست و در آن حل شد. انسان می‏خورد، می‏خوابد، بازی می‏کند، می‏جنگد، تولید مثل می‏کند و هم‏نوع خود را می‏کُشد، در ضعف‏ها گرفتار می‏شود، خرد می‏شود و می‏میرد. این ظاهرِ انسان است. موجودی ضعیف، سطحی، تکراری، خسته، محدود و ناتوان. و باطن انسان: خالق انسان بیش از همه مخلوق خود را می‏شناسد. در واقع این تنها نظری است که درباره‏ی انسان حقیقت دارد. 

در کلام الهی این‏طور آمده که خداوند از روح خود در او دمید، اسماء را که رازها و کلیدهای هستی‏اند به او آموخت و در او کاشت. او را جانشین خود در زمین ساخت. به فرشتگان و ملائکش فرمان داد تا در برابر بزرگی او سجده کنند. آسمان‏ها و زمین را به تسخیر و تحت فرمان او درآورد. او را مثل الله قرار داد و فرمود شبیه به خودم باشد. و فرمود همه چیز را برای تو آفریدم و تو را برای خودم و به او وعده داد که دعایش را مستجاب می‏کند و اگر خوانده شود پاسخ می‏دهد.

«ای بنده‏ی من. مرا بپرست و تسلیم من باش تا تو را مانند خود گردانم. من خدای زنده‏ای هستم که هرگز نمی‏میرم و مرگ و نیستی در من راه ندارد. تو را نیز زنده و جاودانه خواهم ساخت. من توانگر (مطلق) هستم که فقیر و نیازمند نمی‏شود) 

و از همه چیز و همه کس بی‏نیاز است (تو را نیز چنان توانگر سازم که هرگز فقیر و نیازمند نشوی. من هرگاه چیزی بخواهم به وجود می‏آید. می‏گویم باش و می‏شود، تو را نیز مانند خود گردانم که هر گاه چیزی بخواهی، بگویی باش و آن بشود». 

 و باز اشاره فرمود:

 «ای داوود! به قومت از جانب من ابلاغ کن که هر کدام از بندگانم را که به طاعت خود امر کنم و او اطاعت کند، بر من حق است که من نیز از او اطاعت کنم و او را در اطاعت خود یاری دهم. اگر چیزی از من بخواهد، به او بدهم و اگر دعایی کند، اجابت کنم. اگر به من توسل جوید، او را حفظ کنم و اگر از من طلب کفایت نماید، همه‏ی اُمورش را کفایت کنم. اگر به من توکل نماید، او را حفظ کنم و اگر همه‏ی مخلوقات قصد او را کنند، در برابر آن‏ها حایل شوم».

برگرفته از کتاب پدیده های انرژی زایی و ردیابی نشانه های روح زایی